میان خورشید های همیشه 

زیبایی تو لنگریست 

خورشیدی که از سپیده دم همه ستارگان بی نیازم می کند  

نگاهت شکست ستمگریست 

نگاهی که عریانی روح مرا از مهر جامه ای کرد

...

انک چشمانی که خمیر مایه مهر است 

و اینک مهر تو نبرد افزاری تا با تقدیر خویش پنجه در پنجه کنم......(شاملو)

_{پ.ن:انک چشمانی که خمیر مایه مهر است ،دیگر نگاهم نمیکند...} 

_{صاحب ان چشمهای مهربان دیگر صدایم نمی کند...حتی در خواب...و من پیچک وار به دور خاطرات ان روزها می چرخم} 

_{به دنبال چه می گردم...دستان زبر و سختی کشیده ای که لطافتش را به همه دنیا نمی دهم..............} 

_{خنده هایی که پر از درد بود در پایان زندگیش...شاید در پایان زندگیم!} 

_{نوجوان بودم سرخوش و سر به هوا و نا سپاس....} 

_{خب نو جوان بودم!چه می دانستم فرشته من بی صدا در یکی از همین روز های نوجوانی خواهد رفت...}  

_{شانزده سال فرصت کمی بود برای با تو بودن....................}  

_{پ.ن:متن خودم بود............ببخشید اگه بده!}